af samviskubiti og viðlíka gáfulegum hlutum

Sit hérna uppá sjúkrahúsi. Bakvakt.
Ég er búin að vera 1 1/2 tíma.
Samviskubitið nagar mig.
Krakkarnir mínir sem eru svo duglegir að vera einir heima... eru ennþá einir heima.
Ég er ekki heima þegar þau vakna, og ekki þegar þau fara að sofa.
Ég er ekki heima í hádeginu og ekki í kvöldmatnum.
Svo er ég þreytt og ekki til í að vera úti að leika í tvo tíma eftir vinnu.
Það kostar grát og leiðindi.
Doppa var dregin heim á fýlunni eftir rúmlega klukkutíma leik úti með mömmu.
Hinir krakkarnir fóru í sund á meðan. Ég hef til dæmis ekki séð strákana nema í rétt nokkrar mínútur í dag.
Kannski er þetta bara væl, en samviskubit er andstyggileg tilfinning.
Það ætti barasta að banna hana.