Það tala allir um jarðskjálftana. Segja hvar þeir voru og hvernig þetta var, hvað skemmdist og hvern þeir þekkja sem lenti í mestu tjóninu.
Aðrir vilja gera lítið úr áhuga manna á skjálftunum, segja að við séum búsett á landi eldfjalla og jarðskjálfta og við eigum hreinlega ekki að missa okkur svona yfir smámunum. Það sé bara kjánalegt að gera svona mikið úr þessu smáræði.
Ég hef aldrei verið hrædd við jarðskjálfta. Hefur alltaf fundist ég vera alveg örugg þótt jörðin hristist aðeins. Ekkert stórmál.
Á fimmtudaginn varð ég hins vegar dálítið smeik. Ég huxaði ekki svo mikið á meðan ég stökk niður úr stiganum og hljóp á eftir pabba út. En á eftir var ég vör um mig. Þegar eftirskjálftarnir drundu var ég alltaf viðbúin að stökkva af stað. Ég titraði alveg inn að beini á meðan við skoðuðum húsið og athuguðum með skemmdir.
Húsið mitt stóð þetta allt af sér og ekkert skemmdist.
Ég er ekkert hrædd lengur.
Verð að vinna alla helgina eins og venjulega. Það er kaffi á könnunni. Hún er óbrotin.
1 ummæli:
já, maður verður bara að reyna að halda sínu striki en ég verð að segja eins og þú að þetta er í fyrsts skipti sem ég verð dálítið skelkuð og nú viku seinna er maður enn einhvernveginn í viðbragðsstöðu því enn skelfur undir manni. Nú finnst mér mál til komið að þessu linni.
Sigga móður......
Skrifa ummæli