Kjarkurinn...

Það eru skrýtnir tímar á Íslandi. Ég er ekki viss um mína vinnu, og maðurinn minn er hreint ekki viss um sína.
Við ákváðum því að hafa opin augun og einblína ekki endilega bara á klakann.
Ég sendi eitt bréf frá mér þar sem ég flagga áhuga og 10 dögum seinna er búin að panta far til Danmerkur þar sem ég mun fara í þrjú atvinnuviðtöl.
Þetta er ótrúlega skjótur tími, og maður hefur varla tíma til að pæla í þessu.
Ég er bara að fara að skoða málin. Ekkert merkilegt. Ég er búin að fara yfir þetta hundrað sinnum í huganum, vega og meta kosti og galla og vera hrædd og spennt til skiptis.

Í kvöld bauð ég ömmu minni í kvöldmat. Við erum æðislega góðar vinkonur, og náum vel saman. Getum spjallað um alla heima og geima og dáðst hvor að annarri og gefið ráð.
En ég gat ekki fyrir mitt litla líf sagt henni að ég væri að fara í þessi atvinnuviðtöl. Ég bara gat það ekki. Stundi svo upp á endanum að ég hefði sótt um í Danmörku.
Tárin komu upp í augun á henni, og hún kvaddi mig svo með þeim orðum að hún vonaði að allt gengi vel og að ég þyrfti á endanum ekkert að flytja til útlanda.

Ég er með samviskubit, því ég var eiginlega að ljúga að ömmu minni, trúnaðarvinkonu minni sem hefur svo oft huggað mig þegar lífið er skrýtið og erfitt.

Mér líður dáldið eins og skíthæl.