Annað 17. júní blogg með mun minna þunglyndisrausi

Ég var að lesa blogg hjá vinkonu minni. Hún er orðin stór, þ.e. búin að mennta sig og farin að vinna og komin yfir þrjátíu árin (held ég). Sem sagt alveg eins og ég.
Munurinn er bara að hún er ekki farin að unga út ennþá, en ég er komin með börn.
Hún lenti í heljarinnar krísu með það hvað hún ætti að gera á 17. júní. Ætlaði fyrst að njóta þess að gera ekkert, og hafa það kósý,en endaði svo í pirringi yfir því að vera ekki að gera neitt á sjálfan þjóðhátíðardaginn.
Hjá mér er þetta mun einfaldara.
Ég verð að fara eitthvað með þessar elskur.
Ég fór á skemmtun hjá kvenfélaginu og þar fengu börnin fríar gasblöðrur og risasleikjó. Dagskráin samanstóð af fjallkonu með ljóðaupplestur, leynigesti (sem ég vissi ekkert um, því ég er nýflutt á svæðið) og töframanni fyrir börnin.
Þegar dagskráin var búin fóru börnin fram með töframanninum og fengu blöðrudýr hjá honum.
Kvenfélagið bauð svo upp á kaffi og köku og prinspóló og svala.
Þetta er mjög stutt og laggott hjá þeim og allt frítt.
Þetta er kannski ekki skemmtilegasta skemmtun í öllum alheiminum, en ég hitti nokkra skemmtilega kunningja og fékk mér kaffi með þeim, krakkarnir skemmtu sér vel, þetta var frítt og við fórum heim að slaka á eftir þetta. Við krítuðum svo út alla stéttina og fórum í hjólatúr.
Dásamlegur 17. júní. Og ég setti ekki upp sorgarbandið. Ég ákvað að vera dönnuð þennan dag.